Η συνέντευξη Σαμαρά και οι προβλεψεις.
Ο Πρωθυπουργός χθες μου φάνηκε προβληματισμένος και ανήσυχος.
Δύο είναι τα σημεία που εστιάζω:
1. Σχέδιο αποσταθεροποίησης ή αισχρή εκμετάλευση της δυστυχίας, της αβεβαιότητας και τς πενίας του κοσμάκη, πείτε το όπως θέλετε.
Όλα τα μέτωπα, δανειστές, κρατιστές, αναρχοαυτόνομοι αριστεριστές, συνδικαλιστές, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μίγμα, όταν φαίνονται σημεία βελτίωσης των δεικτών που απαιτούν οι διεθνείς αναλυτές, δανειστές και οι "αγορές". Είναι ένα σκηνικό απρόβλεπτο που δημιουργεί αμηχανία.
2. Τόσα χρόνια της Μταπολίτευσης, η Αστική Δημοκρατική Τάξη, οι Νοικοκυραίοι, η βάση της Ελληνικής Κεντροδεξιάς έχει διαλυθεί, έχει περιθωριοποιηθεί, έχει χάσει κάθε έννοια ύπαρξης, λόγου, αξοπιστίας, τσαλαπατημένη απο τους Κρατιστές τους συνδικαλιστές, τους εργολάβους του Δημοσίου. Η μεσαία τάξη αντικαταστάθηκε και αντί επαγγελματίες, κτηματίες, μεταποιητες, βιοτέχνες, αυτούς που παρηγαγαν τον πλούτο της χώρας, αντικατστάθηκαν με καλοπληρωμένα κομματικά στελέχη, κυρίως των ΔΕΚΟ και των κρατικοποιημένων εταιριων επί Ανδρέα Παπανδρέου. Οι νοικοκύρηδες έμειναν με το γνωστό: "ξέρεις ποιός είμαι εγώ", αυτοί που δεν σηκώνουν υποδείξεις, που έχουν την σωστη άποψη, που πρέπει να γίνεται το δικό του.
Ποιοί είναι αυτοί που μπορεί να στηριχτεί ο Σαμαράς??????
Τα ερωτηματικά προέρχονται περισσότερο από την συμπεριφορά των παλαιοκομματικών κεντροδεξιών, παρά από την αντιπολίτευση, η οποία δεν δαθέτει πειστικό λόγο διακυβέρνησης. Δεν εννοούν να καταλάβουν πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα. Η Ευρωπη των συμμάχων, του πολιτισμού, της ευημερίας, της αλληλεγγύης δεν υπάρχει. Ψυχροί μάνατζερς, δείκτες, νούμερα, δανειστές, τόκοι. Δεν μπορούμε να κάνουμε πολιτική με πρασινογάλαζα παιδιά, κρατικοδίαιτες εταιρίες, εργολάβους. Κατά παράδοξο τρόπο, φιλελεύθερα στελέχη εξακολουθούν να ζητούν την ίδια πολιτική, εις βάρος των ενεργών πολιτών που εργάζονται και παράγουν ότι μπορούν ακόμη.
Μεταρρυθμίσεις με το σταγονόμετρο, γκρίνια, καταγγελτικός λόγος χωρίς προτάσεις, λύσεις, θάρρος και ρεαλισμό στην καθημερινή πρακτική.
Πόσο κουράγιο να διαθέτει ένας άνθρωπος, πόσο να αντέξει ερασιτεχνικές νοοτροπίες, ποσο εμπιστοσύνη να δείξει σε στελέχη που εδιαφέρονται μόνο για την προσωπική τους καριέρα ή επιβίωση?
Όλα αυτά συμβαίνουν στην πιο δύσκολη φάση της κρίσης, και με εμφανή την τεράστιας ένδειας καθε εναλλακτικής πρότασης πολιτικής ή πολιτικών προσωπων.
Ο Πρωθυπουργός χθες μου φάνηκε προβληματισμένος και ανήσυχος.
Δύο είναι τα σημεία που εστιάζω:
1. Σχέδιο αποσταθεροποίησης ή αισχρή εκμετάλευση της δυστυχίας, της αβεβαιότητας και τς πενίας του κοσμάκη, πείτε το όπως θέλετε.
Όλα τα μέτωπα, δανειστές, κρατιστές, αναρχοαυτόνομοι αριστεριστές, συνδικαλιστές, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μίγμα, όταν φαίνονται σημεία βελτίωσης των δεικτών που απαιτούν οι διεθνείς αναλυτές, δανειστές και οι "αγορές". Είναι ένα σκηνικό απρόβλεπτο που δημιουργεί αμηχανία.
2. Τόσα χρόνια της Μταπολίτευσης, η Αστική Δημοκρατική Τάξη, οι Νοικοκυραίοι, η βάση της Ελληνικής Κεντροδεξιάς έχει διαλυθεί, έχει περιθωριοποιηθεί, έχει χάσει κάθε έννοια ύπαρξης, λόγου, αξοπιστίας, τσαλαπατημένη απο τους Κρατιστές τους συνδικαλιστές, τους εργολάβους του Δημοσίου. Η μεσαία τάξη αντικαταστάθηκε και αντί επαγγελματίες, κτηματίες, μεταποιητες, βιοτέχνες, αυτούς που παρηγαγαν τον πλούτο της χώρας, αντικατστάθηκαν με καλοπληρωμένα κομματικά στελέχη, κυρίως των ΔΕΚΟ και των κρατικοποιημένων εταιριων επί Ανδρέα Παπανδρέου. Οι νοικοκύρηδες έμειναν με το γνωστό: "ξέρεις ποιός είμαι εγώ", αυτοί που δεν σηκώνουν υποδείξεις, που έχουν την σωστη άποψη, που πρέπει να γίνεται το δικό του.
Ποιοί είναι αυτοί που μπορεί να στηριχτεί ο Σαμαράς??????
Τα ερωτηματικά προέρχονται περισσότερο από την συμπεριφορά των παλαιοκομματικών κεντροδεξιών, παρά από την αντιπολίτευση, η οποία δεν δαθέτει πειστικό λόγο διακυβέρνησης. Δεν εννοούν να καταλάβουν πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα. Η Ευρωπη των συμμάχων, του πολιτισμού, της ευημερίας, της αλληλεγγύης δεν υπάρχει. Ψυχροί μάνατζερς, δείκτες, νούμερα, δανειστές, τόκοι. Δεν μπορούμε να κάνουμε πολιτική με πρασινογάλαζα παιδιά, κρατικοδίαιτες εταιρίες, εργολάβους. Κατά παράδοξο τρόπο, φιλελεύθερα στελέχη εξακολουθούν να ζητούν την ίδια πολιτική, εις βάρος των ενεργών πολιτών που εργάζονται και παράγουν ότι μπορούν ακόμη.
Μεταρρυθμίσεις με το σταγονόμετρο, γκρίνια, καταγγελτικός λόγος χωρίς προτάσεις, λύσεις, θάρρος και ρεαλισμό στην καθημερινή πρακτική.
Πόσο κουράγιο να διαθέτει ένας άνθρωπος, πόσο να αντέξει ερασιτεχνικές νοοτροπίες, ποσο εμπιστοσύνη να δείξει σε στελέχη που εδιαφέρονται μόνο για την προσωπική τους καριέρα ή επιβίωση?
Όλα αυτά συμβαίνουν στην πιο δύσκολη φάση της κρίσης, και με εμφανή την τεράστιας ένδειας καθε εναλλακτικής πρότασης πολιτικής ή πολιτικών προσωπων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου