Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2015

Ποια Αριστερά???

Ανοιχτόμυαλος προσπαθώ να είμαι. 
Εχω φτάσει 53 και γυρνάω πίσω στα φοιτητικά μου χρόνια. Τότε με τους Ρηγάδες, την Β΄Πανελλαδική, τους διαγραμμένους του Καράγιωργα. 
Οι σημερινοί Ηγεμονίσκοι του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριφέρονται στον κόσμο σαν να είμαστε ακόμη στα "ταγάρια". 
Νομίζουν ότι δεν γνωρίζαμε τις ιδέες της Ευρωαριστεράς? 
Πήγαινα τακτικότατα στην Μόντενα και την Μπολόνια επι Μπερλίγκουερ. Έβλεπα τους αγώνες τους, καταλάβαινα τις ανησυχίες τους. 
Τι σχέση έχουν ο Τόλιος, ο Μπαρούφας, ο Στρατούλης, με την τότε αριστερά? με τους δικούς μας, Κύρκο, Παπαγιαννάκη κλπ.
Απλή πραγματικότητα είναι.
Λείπει το Οραμα και η σοβαρότητα. Μόνο η Εξουσία είναι στο μυαλό και την καρδιά τους...

Δεξιός και Κρατιστής ταυτόχρονα ΔΕΝ γίνεται.



Δεξιός και Κρατιστής ταυτόχρονα ΔΕΝ γίνεται. 
Μπορείτε να το καταλάβετε???
Όσο πρέπει να εκδίδονται ομόλογα και να υποχρεώνονται οι τράπεζες να τα αγοράζουν, τόσο στραγγαλίζεται η Ιδιωτική Πρωτοβουλία.
Δεξιός σημαίνει ότι είσαι νοικοκύρης, έχεις όνειρα, φιλοδοξίες, είσαι δημιουργικός, παραγωγικός, δεν περιμένεις τα παιδιά σου να βρούν θέση κλητήρα στο Δημόσιο, γλύφοντας κ@@@@ους βουλευτών και κομματικών.
Να τελειώνουμε με αυτή την Ιστορία μια και έξω.
Δίνουμε βάση σε αυτούς που παράγουν τον πλούτο που θέλετε να τον μοιράσετε.
Αγρότες, επαγγελματίες, επιχειρηματίες του Ιδιωτικού τομέα είναι η Παραγωγική βάση της Ελλάδας.

Τα πραγματικά προβλήματα της Πατρίδας μας

Δεν μπορώ να σας καταλάβω, τους περισσότερους. 
Οι φιλο-Κυβερνητικοί ψάχνουν ένα πάτημα να θριαμβολογήσουν για μία "άλλη" συμφωνία. 
Οι αντι-Κυβερνητικοί ψάχνουν τις κωλοτούμπες, τις πιρουέττες για να βγάλουν όλοι τη χολή τους.
Δεν είναι αυτό το πρόβλημα. 
Κάποια συμφωνία θα επιτευχθεί. 
Καλή, κακή, μνημονιακή, ενδιάμεση, γεφυρωμένη απο τα ΜΟΜΑ.
Το πρόβλημα είναι τι πλάνο υπάρχει για την επόμενη μέρα στην Ελλάδα. Ποιες πολιτικές θα προωθηθούν. 
Θα κάνουμε Κράτος?
Θα αποκτήσουμε συντεταγμένη Πολιτεία?
Θα βρούμε το σωστό μείγμα για την Παιδεία και την σύνδεση της με την Κοινωνία?
Θα λυθεί το ζήτημα της Υγείας? των συντάξεων? του Κρατισμού?
Θα αποδεσμευτεί η Πολιτεία απο τους Κομματικούς στρατούς?
Θα κλείσει ο 70ετής ατελείωτος Εμφύλιος?
Θα υπάρξει αξιοκρατία, ίσες ευκαιρίες για όλους τους Ελληνες?
Θα πάψουν να κάνουν κουμάντο οι εργολάβοι του Δημοσίου και τα Media?
Θα ενισχυθεί η Παραγωγή και η Μεταποίηση στην χώρα?
Θα αυξηθεί η απασχόληση με μέτρα υπερ των προσλήψεων και σύγχρονων συλλογικών συμβάσεων μεταξύ των εταίρων?
Θα γίνουν οι κατάλληλες επενδύσεις Δημόσιου, Ιδιωτικού, ξενόφερτου τομέα για να επιτευχθεί η περιβόητη ΑΝΑΠΤΥΞΗ?
Αυτά είναι τα σοβαρά ζητήματα για την επόμενη εβδομάδα. Μετά απο μία Συμφωνία, όπως θέλετε πέστε την.
Σταματήστε να βγάζετε τη χολή σας και την ειρωνία σας όμως.
Μεγαλώστε επιτέλους......

Ποιός ο ρόλος των Varoufakis & Galbraith στις σχέσεις ΣΥΡΙΖΑ - Η.Π.Α. -Hedge funds και γιατί η U.S. Government δεν έχει κάτι να φοβηθεί, αντίθετα θα ωφεληθεί.

OP-ED CONTRIBUTORS

Only Syriza Can Save Greece

  • FACEBOOK
  • TWITTER
  • GOOGLE+
  • SAVE
  • EMAIL
  • SHARE
  • PRINT
  • REPRINTS
ATHENS — THE sudden closure of Greece’s state television and radio network, the Hellenic Broadcasting Corporation, known as ERT, on June 11 has led to a political drama. The network’s journalists and staff have occupied ERT buildings, and large crowds have gathered to show support. With transmitters dark, broadcasting resumed over the Internet, and soon stations all over Europe picked up the feeds. Overnight, a state-run organization that had long been reviled for corruption and cronyism became the voice of a democratic resistance.
Opinion Twitter Logo.

Connect With Us on Twitter

For Op-Ed, follow@nytopinion and to hear from the editorial page editor, Andrew Rosenthal, follow@andyrNYT.

The crisis could also take down the Greek government and bring the left-wing opposition to power. This wouldn’t be a bad thing for Europe or the United States. The policies currently imposed upon Europe’s periphery are worsening the crisis, threatening Europe’s integrity and jeopardizing growth. A Greek government that rejects these self-defeating policies will do more help than harm.
We traveled to Thessaloniki on June 12, the day after ERT was closed, for a scheduled interview at ET3, a local ERT station. Our interview never happened because the channel had ceased broadcasting hours before. But at the offices, we ran into Alexis Tsipras, head of the opposition party Syriza, which narrowly lost Greece’s national election last June. Mr. Tsipras is now running a campaign to reinstate ERT as a potentially independent broadcaster. Having greeted the occupiers, Mr. Tsipras walked with us to a nearby hall for an economic discussion that had acquired, suddenly, an audience of over 2,000 people.
Greece’s prime minister, Antonis Samaras, closed ERT to meet European demands for public-sector cuts. If his coalition partners don’t fall in line, there will be new elections in which they will be destroyed. But Mr. Samaras may have overreached.
Despite its flaws, ERT is the only mass forum for public discourse that Greeks have; closing it took all noncommercial political discourse and local news off the air. Now, the government has turned a murky debate over austerity, confidence and credit markets into an open fight over democracy and national independence. In that fight, Syriza stands as the alternative, and Mr. Tsipras now has a chance of becoming prime minister.
If he succeeds, nothing vital would change for the United States. Syriza doesn’t intend to leave NATO or close American military bases. Of course, American complicity in the Greek dictatorship of 1967 to 1974 hasn’t been forgotten, and any Greek government will naturally disagree with the United States, to a degree, over the Middle East. But the fact is, Greece’s problem today is with Europe, and Mr. Tsipras doesn’t want to pick a fight with Washington.
The global financial sector would view a Syriza victory with horror. But banks and hedge funds know that most Greek debt is held by European taxpayers and by the European Central Bank, and what’s left is being snapped up by investors because they know it will be paid. Big Finance is worried about what may happen elsewhere if a left-wing party wins in Greece. This instinct is natural for bankers. But for the American government to adopt the same fear-driven stance would be strategically shortsighted.
Indeed, right now, Syriza may be Europe’s best hope. Greeks neither want to leave the euro nor see the euro zone disintegrate, an eventuality likely to bring down the European Union. They also know that Europe’s approach to the crisis, involving increasingly harsh austerity and larger loans, has failed miserably.
If these policies don’t change, the total collapse of the Greek economy is imminent. The basic requirements for reform could be met within existing European treaties. They include a mutualization of servicing sovereign debt to be mediated by the E.C.B.; restructuring of the European banks by a European Stability Mechanism turned into a kind of European equivalent of America’s post-crisis Troubled Asset Relief Program; an investment and jobs program; and a Europe-wide initiative to meet the social and human crisis by strengthening unemployment insurance, basic pensions, deposit insurance and core public institutions like education and health.
Syriza plans to fight both rising hunger and a xenophobic neo-Nazi party, Golden Dawn, with school lunches and food stamps. A Syriza government would seek these reforms and the salvation of the European project. And this can be only a good thing for the United States.
An unlikely campaign to change the flawed policies that govern the European Union has begun in Greece, a small, proud country that has, in the past, given quite a few ideas to the world — including one, people’s government, that we like to call by its Greek name.
James K. Galbraith and Yanis Varoufakis are professors at the Lyndon B. Johnson School of Public Affairs at the University of Texas at Austin.

Εθνική συνεννόηση



Συμφωνούμε όλοι ότι δεν έπρεπε να φθάσουν τα πράγματα μέχρις εδώ.
Από την στιγμή που εξελίχθηκαν όμως, τώρα τα δεδομένα έχουν αλλάξει και η ψυχολογία της Ελληνικής Κοινωνίας είναι στο ναδίρ. Κανένα "Γερμανικής" έμπνευσης πρόγραμμα δεν μπορεί να λειτουργήσει.
Η Ελληνική Κυβέρνηση πρέπει να επιμείνει πλέον στις δικές της θέσεις με σοβαρότητα και θετικό πνεύμα συνεργασίας.
Αν θέλει να κάνει υπέρβαση η Κυβέρνηση, μπορεί να ζητήσει από τους Ευρωπαίους ένα πρόγραμμα, για το οποίο να ζητήσει την συναίνεση και τις δεσμεύσεις όλων των Ελληνικών κομμάτων.
Εφ' όσον οι Ευρωπαίοι ισχυρίζονται ότι είχαν εμπιστοσύνη στην Συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, ας δεχθούν ως εγγύηση και την δική τους δέσμευση.

Να βγει τώρα η Δεξιά από τη πολιτική φεουδαρχία!


Η ήττα είναι ευκαιρία για ανασυγκρότηση. Τρία είναι τα βασικά προβλήματα της Δεξιάς: η φεουδαρχία, η ενοχή και η αποϊδεολογικοποίηση. Η μεγάλη ευκαιρία που χάθηκε το 2009 ήταν να μετατρέψουμε το κίνημα των 900.000 σε κόμμα, να φτιάξουμε διαδικασίες που θα αναδεικνύουν στελέχη από τα σπλάχνα της κοινωνίας. Στην Δεξιά όμως τα όργανα ήταν πάντα απλά βήμα για τον αρχηγό. Οποιαδήποτε ζύμωση αντιμετωπίζεται καχύποπτα ως κίνδυνος εσωστρέφειας, γιατί δεν υπάρχει η κουλτούρα της ιδεολογικής πάλης.

Δείτε τινές των προβεβλημένων και φαντασιακώς φερομένων κατά τον Τύπο «δελφίνων». Ο γιος, η κόρη κι ο εγγονός του Μητσοτάκη, ο γιος του Τζιτζικώστα, η κόρη του Κεφαλογιάννη, η τρίτη γενιά Καραμανλήδων. Αν αυτό δεν είναι πολιτική φεουδαρχία, τι είναι; Πού αλλού στην Ευρώπη; Ας μην παρεξηγηθώ, δεν θα πάμε σε άλλο ρατσισμό, να αποκλείονται της πολιτικής άνθρωποι ικανοί λόγω καταγωγής. Π.χ., καλή υπουργός η Ολγα, ο Κυριάκος από τους καλύτερους στην διαπραγμάτευση, μεθοδικός και προετοιμασμένος. Κι ο Κώστας Καραμανλής, το ξαναέγραψα, προσπάθησε να κάνει μεγάλες πολιτικές, πατριώτης με ιστορική γνώση. Χρειαζόμαστε όμως πλέον αξιοκρατικούς μηχανισμούς, που να αναδεικνύουν στελέχη πρώτης γραμμής, όπου ισότιμα θα διαγωνίζονται οι γόνοι των «τζακιών» με τους αναδεικνυόμενους από τους «πληβείους». Η Θάτσερ ήταν κόρη μπακάλη. Πρέπει πια στον 21ο αιώνα η Δεξιά να βγει από την πολιτική φεουδαρχία. Πόσο διαφορετικά αποτελέσματα θα είχαν ο Κ. Καραμανλής και ο Αντ. Σαμαράς, αν μια διαφορετική πολιτική κουλτούρα αναδείκνυε συνεργάτες τους από τα σπλάχνα του λαού, που θα μπορούσαν να αφουγκράζονται την αληθινή κοινωνία χωρίς τον ιδρυματισμό της επαγγελματικής πολιτικής κάστας;

Ακατανόητη κι ενοχή για τις ιδέες, τα σύμβολα και τους ήρωες της μεγάλης παράταξης, στην οποία ανήκουν το αληθινό Κέντρο της Ιστορίας και η αληθινή Δεξιά. Διότι μερικοί έχουν φαντασιώσεις. Το Κέντρο και η Δεξιά ταυτίζονται στο κοινωνικό σύστημα, στην οικονομία, στον πατριωτισμό. Το αληθινό Κέντρο ήταν επαναστάτες, φλογεροί πατριώτες κι οι πιο μαχητικοί αντικομμουνιστές. Ο Σοφούλης ήταν ο πρωθυπουργός κατά της κομμουνιστικής ανταρσίας, όχι κανένας ταγματασφαλίτης. Το Κέντρο υπάρχει, ο «μεσαίος χώρος» είναι ένα φαντασιακό νεφέλωμα για αποϊδεολογικοποιημένους διαχειριστές. Διάβασα τις δηλώσεις του φίλου Κ. Χατζηδάκη πως η Κεντροδεξιά στην Ελλάδα δεν πρέπει να περιλαμβάνει ό,τι δεν περιλαμβάνουν τα κεντροδεξιά κόμματα της Ευρώπης, ακροδεξιούς, εθνικιστές, κρατιστές και λαϊκιστές.
Το τι εννοεί καθένας με αυτούς τους όρους σηκώνει πολύ συζήτηση και συνήθως οι νεοφιλελεύθεροι, που στην Ελλάδα, πρωτοτύπως, αυτοί οι «αντικρατιστές», δεν έχουν βγάλει ούτε μισό μεροκάματο στον ιδιωτικό τομέα, θεωρούν ακροδεξιούς κι εθνικιστές τους ίδιους που θεωρεί κι η Αριστερά, όσους πιστεύουν στο έθνος. Διότι οι ιθαγενείς νεοφιλελεύθεροι είναι αυτό που ξαναέγραψα: Μαρξιστές από την ανάποδη, που βλέπουν ταξικά την κοινωνία, αλλά από την πλευρά των ισχυρών, και συνήθως οπαδοί της ανθρωποφαγικής «αυτορρύθμισης» και του πλήρους ξεπουλήματος των ιματίων του κράτους. Ο αντικρατισμός τους είναι πουλάμε, πουλάμε κι όταν δεν πουλάμε, πάλι πουλάμε. Μέρος της Αριστεράς και οι ντεμέκ εγχώριοι νεοφιλεύθεροι θεωρούν οποιαδήποτε εθνική αναφορά, τη μαχητική υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων, στην Κύπρο, στο ψευδομακεδονικό, στο Βορειηπειρωτικό, στην αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής ως «Ακροδεξιά». Θυμίζω δε ότι τη μοναδική αξιόλογη μονογραφία περί εθνικισμού την έχει γράψει ο αείμνηστος Αλέξανδρος Παπαναστασίου, πατέρας της Ελληνικής Δημοκρατίας και ηγετική μορφή των Φιλελευθέρων. Θυμίζω ότι οι σκυφτοί υποστηρικτές του Σχεδίου Ανάν, εκούσια ή ακούσια τσανάκια ξένων συμφερόντων, κατηγορούσαν ως... ακροδεξιούς τους υποστηρικτές του «ΟΧΙ» στο σχέδιο απαρτχάιντ κατά του Ελληνισμού της Κύπρου. Με αυτό το μέτρο, ο Ελ. Βενιζέλος, ο Πλαστήρας, ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν περίπου... χρυσαυγίτες. Θα σας πω λοιπόν τα νέα που δεν φτάσανε ακόμη στο Da Capo.
Η Γαλλία, η Δανία, η Ολλανδία, το Λουξεμβούργο δεν συνορεύουν με την Τουρκία, η οποία δεν είναι ένα μεγάλο Βέλγιο που έκανε περιτομή. Οι ισλαμοφασίστες δεν κατέχουν εθνικό τους έδαφος. Κανείς δεν παραβιάζει καθημερινά τον εναέριο χώρο τους με απώλειες πιλότων τους, ούτε έχει κάποιος casus belli, «Ερυθρά Βίβλο» του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας του με δεδηλωμένα απειλητικά σχέδια για άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό το τεφαρίκι, γείτονα, σε μας το έστειλαν ο Θεός και η γεωγραφία. Η δε Αγγλία, όταν αφορά την ασφάλεια και τα συμφέροντα της, δεν χαρίζει κάστανο, αλλά κανείς σοβαρός Αγγλος δεν διανοήθηκε να χαρακτηρίσει «Ακροδεξιά» τη μαχητική υπεράσπιση του εθνικού συμφέροντος. Η περιφρόνηση μερικών για τη λαϊκή Δεξιά, που ουδόλως πρέπει να συγχέεται με πανηγυριτζήδες ελαφροδεξιούς, είναι περιφρόνηση στη συντριπτική πλειονότητα των ψηφοφόρων της παράταξης. Δεν μας ψηφίζουν λόρδοι. Αμα κάποιος θέλει να γίνουμε ένα μεγάλο Ποτάμι, με λιμνάζοντα, βρόμικα, μηδενιστικά νερά, τότε θα μας πάρει η κατηφόρα του ΠΑΣΟΚ.

Η Αριστερά, αντίθετα με μας, προβάλλει μαχητικά τις ιδέες της. Ο Τσίπρας μόλις εξελέγη πήγε με την ανθοδέσμη του στην Καισαριανή. Εκεί όμως εκτελέστηκε κι ο Περρίκος. Δεν μιλάμε γι' αυτόν, ούτε για τον Ψαρρό, τον Ζέρβα, τον Τσιγάντε, τον Γρίβα - Διγενή, τον Αυξεντίου, για τους λέοντες που έσωσαν τη δημοκρατία και την εδαφική ακεραιότητα από το χωριστικό κίνημα της Αριστεράς, στρατευμένα παιδιά του λαού, κληρωτούς, όχι γερμανοτσολιάδες.
Ναι, λοιπόν, εγώ θέλω μια στροφή στο αληθινό Κέντρο του Βενιζέλου, του Πλαστήρα, του Παπαναστασίου. Δεν απέχουν πολύ από τον Αβέρωφ και τον Γεώργιο Ράλλη, αυτόν τον γενναίο ανθυπίλαρχο του Αλβανικού. Θέλω κομμάτια του συντηρητισμού των Αγγλων και της Χριστιανοδημοκρατίας, όπου, αν δείξεις ψοφοδεϊσμό απέναντι στο μαυσωλείο της Αριστεράς, γίνεσαι καταγέλαστος. Θέλω μια τόσο φλογερή υπεράσπιση των συμφερόντων του έθνους, με μετριοπάθεια στο εσωτερικό μέτωπο, νόμο, τάξη και νοικοκυροσύνη και αντιπαλότητα στον κόκκινο ή μαύρο ολοκληρωτισμό. Αυτό όμως απέχει πολύ από τον απονευρωμένο, χωρίς ανθρακικό και ξεθυμασμένο στον ήλιο μεσαιοχωριστισμό.
Φαήλος Κρανιδιώτης,
δικηγόρος

Γιατί η "Νεοφιλελεύθερη" οικονομία μας θα κρασάρει ανεξαρτήτως χρέους;


Του Άγη Βερούτη
Ακούμε εδώ και καιρό τους ταλαντούχους συντρόφους πολιτικούς να λέγουν όπου σταθούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αντιστρέψει τη Νεοφιλελεύθερη λαίλαπα του Μνημονίου. Κλαίω από τα γέλια όταν το ακούω αυτό. Εξηγώ παρακάτω.

Το 2001 η Ελλάδα είχε κατά 5 δισ. ευρώ μεγαλύτερο ΑΕΠ από του 2014 (σε τιμές 2005) [Γιατί η Ελλάδα του 2014 είναι πιο φτωχή από αυτή του 2001;].

Κάποιοι προσπαθούν να το αποδώσουν στην μίξη ανάμεσα σε εμπορεύσιμα και μη-εμπορεύσιμα αγαθά και φυσικά σε μεγάλο βαθμό έχουν δίκιο.

Όμως το 2001 η Ελλάδα είχε μόνο 8,5€ δισ. ετήσια μισθοδοσία δημοσίων υπαλλήλων αντί 17€ δισ. το 2014. Επίσης είχε και κατά 1.000.000 λιγότερους συνταξιούχους, ενώ η συνεισφορά του κράτους στις συντάξεις το 2014 ήταν αυξημένη κατά 10€ δισ. σε σχέση με το 2001.

Αν προσθέσουμε το γεγονός πως χρόνια των Μνημονίων και της κρίσης επίσης, η Κρατική Εταιρία Ηλεκτροδότησης αύξησε τα τιμολόγιά της στο 230% των τιμών του 2009, ή 500% από το 2001, ενώ η φορολόγηση της βενζίνης και πετρελαίου αυξήθηκε 300%, και σωρεία πραγμάτων όπως η φαρμακευτική δαπάνη αυξήθηκε από τα 800€ εκατομμύρια του 2001 στα 2,5€ δις του 2014, αρχίζουμε και αντιλαμβανόμαστε πως το πραγματικό πρόβλημα είναι πως το κράτος στραγγαλίζει την παραγωγική οικονομία.

Με το ίδιο περίπου ΑΕΠ σε σταθερές τιμές του 2005, η ανεργία του 2001 ήταν 10,5% ενώ του 2014 περίπου 27%. Η τεράστια αυτή διαφορά στο ποσοστό της ανεργίας προέρχεται όλη από την παραγωγική οικονομία. Η παραγωγική οικονομία χτυπήθηκε αλύπητα σε ποσοστό τέτοιο που ακόμα και οι μισθοί της συρρικνώθηκαν πολύ ταχύτερα από εκείνους του δημοσίου τομέα. Δεν μιλάμε για ΔΕΚΟ που η διαφορά ήταν πάντα τεράστια, αλλά ακόμα και εκείνους που μπήκαν στο ενιαίο μισθολόγιο.

Από περίπου ίσοι που ήσαν το 2001 οι μισθοί ιδιωτικής οικονομίας και δημοσίου τομέα, αυτοί του δημοσίου εξακοντίσθηκαν τόσο που πλέον είναι περισσότερο από 50% υψηλότεροι από εκείνους της παραγωγικής οικονομίας, για ισοδύναμη εργασία και υπευθυνότητα. Οι δε συντάξεις εκτοξεύθηκαν ακόμα παραπάνω με τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και τις χαριστικές διατάξεις που δεν λαμβάνουν πουθενά υπόψη τους ότι συχνά ο συνταξιοδοτούμενος λαμβάνει ως εφάπαξ ή συντάξεις πρώτου έτους, το σύνολο των εισφορών του στην εργασιακή του ζωή.

Η επιτομή του κρατισμού του δυτικού κόσμου, αναμεταξύ του Σουρινάμ και του Μπαγκλαντές σε οικονομική ελευθερία, δεν είναι πια η Σοβιετική Ένωση, που δεν υπάρχει πια, αλλά η Ελλάδα! (Heritage 2015)

Η σοβιετική-Ελλάδα του 2015 που αυτοχαρακτηρίζεται Νεοφιλελεύθερη!

Ζούμε σε κράτος που πρέπει να πάρεις κρατική άδεια της πολεοδομίας, ακόμη και για να μεταφέρεις πλευρά τη λεκάνη του λουτροκαμπίνε μέσα στο μπάνιο σου! Και πρωτοκολλημένη με χαρτόσημα και μεγαρόσημα, και λουτροκαμπινόσημα!

Αν με δανεικά αυξήσεις τα διαθέσιμα χρήματα, όπως κάναμε ανάμεσα στο 2001 και το 2009, τότε πληρώνοντας αυξημένους μισθούς δημοσίου αντί να επενδύσεις σε νέα παραγωγή, απλά αυξάνεις τη ζήτηση.

Η προσφορά όμως συμπληρώνεται από την δίοδο χαμηλότερης επένδυσης. Δηλαδή με τις εισαγωγές. Αυτό αυξάνει το Έλλειμμα εμπορικού Ισοζυγίου, και αν δεν έχεις εισερχόμενες επενδύσεις, τότε αυξάνει το έλλειμμα Ισοζυγίου Τρεχουσών Συναλλαγών ενός κράτους, με αποτέλεσμα να αιμορραγεί χρήματα προς το εξωτερικό, απ’ όπου κάνει τις εισαγωγές των προϊόντων που χρειάζεται η κοινωνία.

Όμως, με την αύξηση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων αυξάνεται η ανάγκη να τους βρεις κάτι να κάνουν, άρα η γραφειοκρατία αυξάνεται, όπως και οι απαιτούμενες αδειοδοτήσεις παραγωγικών/μεταποιητικών μονάδων, και φυσικά το κόστος φορολογικής συμμόρφωσης. Από την άλλη τις εισαγωγές λόγω ΕΕ δεν μπορεί κανένα δημόσιο όσο διεφθαρμένο και να είναι, να κάνει πολλά πράγματα, εκτός από το να πάρει μίζα για να γεμίσει τις αποθήκες των νοσοκομείων (αλήθεια θα βάλει κανέναν φυλακή για αυτό η Νέα Κυβέρνηση;).

Το αποτέλεσμα είναι φυσικά να αυξάνονται οι εισαγωγές που απαιτούν χαμηλότερη επένδυση, και να μειώνεται με το κυνηγητό η εντόπια παραγωγή και μεταποίηση. Η αποβιομηχάνιση και εν συνεχεία η αποβιοτεχνοποίηση ήταν απλά αποτέλεσμα της διόγκωσης του δημοσίου τομέα με όλη την γραφειοκρατία και διαφθορά που αυτό συνεπάγεται.

Όμως, από τη στιγμή της έναρξης της έξωθεν οικονομικής βοήθειας, δεν στηρίζεται πλέον το κράτος σε δανεικά, αλλά στην υπερφορολόγηση. Η υπερφορολόγηση αφαιρεί πόρους από την ιδιωτική κατανάλωση, με αποτελεσματικότητα μικρότερη του 1:1, διότι φυσικά το κόστος συλλογής των φόρων και εισφορών δεν είναι μηδενικό. Ενώ ο περίφημος πολλαπλασιαστής μπορεί να φτάσει και το 2,5:1 για την παραγωγική οικονομία, σε θέσεις αναδιανομής μέσω φόρων, ο πολλαπλασιαστής πιθανόν να είναι και μικρότερος από 1:1!

Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι το δυνητικό περίσσευμα της παραγωγικής οικονομίας που θα γινόταν επενδύσεις ή κατανάλωση της ιδιωτικής οικονομίας, γίνεται απλά κατανάλωση του δημοσίου τομέως. Και ενώ ο δημόσιος τομέας διογκώθηκε κατά 100% εντός της οικονομίας, η παραγωγική οικονομία συρρικνώθηκε κατά ίσο απόλυτο μέγεθος.

Η Ανεργία είναι το αποτέλεσμα της υπερφορολόγησης που αφαιρεί πόρους από επιχειρήσεις που προηγουμένως τους χρησιμοποιούσαν για να πληρώνουν υπαλλήλους, και από τους ιδιώτες που πριν τους έκαναν κατανάλωση και τζίρο στις επιχειρήσεις. Λόγω της υπερφορολόγησης ο κόσμος δεν έχει για να ξοδεύει πια στην πραγματική οικονομία γιατί τα δίνει σε φόρους κατανάλωσης, σε ΕΝΦΙΑ, σε ΦΠΑ και σε φόρο εισοδήματος από το πρώτο ευρώ.
Αυτή υπερφορολόγηση γίνεται για να πληρωθούν αυτά τα αυξημένα κατά 18-20 δις έξοδα του κράτους για μισθούς δημοσίων υπαλλήλων και συμμετοχή του κράτους σε συντάξεις 50άρηδων, σε σύγκριση με το 2001 που είχαμε αντίστοιχο ΑΕΠ.

Από αυτό προκλήθηκε και μείωση του ΑΕΠ κατά 25%, καταλήγοντας να καταστρέψει και το 17% των θέσεων εργασίας της χώρας, αποκλειστικά από θέσεις εργασίας της παραγωγικής οικονομίας.

Ο μοχλός εφαρμογής της εσωτερικής υποτίμησης είναι η κατακόρυφη αύξηση των φόρων και των λογαριασμών των κρατικών μονοπωλίων. Αυτά έστειλαν ένα εκατομμύριο πρόσθετους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα στην ανεργία, με την ταυτόχρονη αύξηση του κόστους επιβίωσης [Το πείραμα της εσωτερικής υποτίμησης]. Έτσι πέρασαν και αγόγγυστα οι μειώσεις των μισθών και όλα τα υπόλοιπα στις εργασιακές σχέσεις, που η αλήθεια είναι ότι είχαν εκτροχιαστεί κατά των εργοδοτών, με αποτέλεσμα κανείς να μην κάνει προσλήψεις.

Τέτοιο πείραμα δεν είχε ξαναγίνει ποτέ στα χρονικά της οικονομικής επιστήμης, γι’ αυτό και στα βιβλία κανείς δεν θα βρει πουθενά ως λόγο αύξησης της ανεργίας την υπερφορολόγηση. Θα δει Ανεργία Τριβής ή Αλλαγών, Δομική Ανεργία, και Κυκλική Ανεργία Πτώσης της ζήτησης, αλλά Ανεργία Υπερφορολόγησης δεν θα δει! Δεν έχει ξαναυπάρξει! Μόνο εδώ έχουμε τέτοια!

Με λίγα λόγια:

Για την ανεργία ευθύνεται το κράτος που έχει αυξήσει τα έξοδά του κατά 18 δισ. ευρώ, με το ίδιο επίπεδο ΑΕΠ συγκριτικά με το 2001. Όμως χωρίς τη δυνατότητα να δανειστεί για να καλύψει τις σπατάλες του, αφαιρεί το σύνολο των αναγκών του υπερφορολογώντας την παραγωγική οικονομία, την οποία σκοτώνει όπως ένα τοξικό παράσιτο τον ξενιστή του, ώσπου το σύνολο της παραγωγικής οικονομίας να καταλήξει στην ανεργία.

Τόσο απλά.

ΥΓ. Παρεμπιπτόντως, μη τυχόν πιστέψει κανείς πως η οικονομία μας είναι “και καλά” νεοφιλελεύθερη! Ολοκληρωτικά κρατικιστική είναι! Και γι’ αυτό πάμε για το επόμενο Κράχ, ώσπου να βάλουμε μυαλό, ή όπως είπε κάποιος “να πεθάνουμε”, ό,τι έρθει πρώτο...


Πηγή:www.capital.gr

Νέμεσις